شاید هم مثل ابرهای نزدیک خورشید باشند

آدم هایی در زندگی مان هستند و حضور دارند که به انتخاب خودمان دوستشان داشته ایم.آدم هایی که یک مهربانی عمیقی در نگاهشان پنهان است.مثل یک لبخند در انتهای خواندن سرودی دسته جمعی، مثل دیدن یک قاصدک که ناگهان روی شاخه ای بنشیند، مثل عطر شب بو که اتفاقی به مشامت رسیده باشد، حس خوب می بخشند.شاید هم مثل ابرهای نزدیک خورشید باشند که پاکی و صداقت را بخاطرمان می آورند.آدم هایی که هرگز بودنشان تکراری نمی شود و یا دلزده ات نمی کند.حتی نبودنشان هم خوب است! چون آنها همیشه با خوبی هایشان، با مهربانی ها، لبخندها و قلب بخشنده شان زنده اند.هرجایی که می خواهند باشند، باشند...فرقی نمی کند کنار تو یا دور از تو...نسیم محبتشان آنقدر دلگشا هست که دلت گرم شود...دوست هایی که دوست اند به معنی واقعی کلمه.

برای یک مترسک