خواستنی

زندگیم افتاده رو دور تند...این روزها کمتر پیش میاد بنویسم یا حتی به خیلی چیزها فکر کنم.درس و دانشگاه یک طرف، کارای خونه یک طرف.اما از عشقای مامان که نمی تونم غافل بشم، می تونم؟این روزا دارم بزرگ شدن و قد کشیدنشون رو با همه وجودم تماشا می کنم.همیشه آخرهفته ها باید منوی غذایی کل هفته رو یه دور با هم مرور کنیم و تصمیم بگیریم که چی آشپزی کنیم:) به این صورت که رای گیری می کنیم هر غذایی طرفدار بیشتری داشت میره تو لیست پخت...لقمه های خوشمزه مامانی که همیشه براهه...برای خودم و حضرت یار هم یکی یدونه می گیرم.آبمیوه های خونگی و انواع کیک و شیرینی دستپخت خودم.در ضمن میوه فصل هم یادمه بذارم تو کیف عشقام.هفته ای چندبار میوه تازه می خریم و حواسم هست خورده باشن حتما.در این بین سعی می کنم به خیریه  و کارهاش هم برسم.بیشتر روزهای تعطیل هرچی داریم و نداریم بار می زنیم میریم دور هم فوتبال و والیبال و سینما و... بچه های خودم هستند هرچند اسمشون تو شناسنامه م نباشه...مادری صدام می کنن حتی:)

راسته که میگن تنها چیزی که ارزش ادامه دادن زندگی رو داره، خانواده ست.و من دارمش.یه خانواده به بزرگی و پاکی قلب بچه هام...گاهی از خستگی پشت میز خوابم میبره یا بعضی شبا انقدر خسته ام که نمی تونم از روی مبل بلند شم تا اتاق برم...اما خوشحالم که هستم.لبخند و چشمک نی نی نازم وقتی داره می خوابه خوشبختی منه.وقتی به تکالیف مدرسه پسرا میرسم و به سرشون دست می کشم.وقتی خیالم راحته دختر پسرای کوچولوم تو خیریه شب جاشون امنه...اینم بگم که هفته قبل دو روز مریض بودم و نتونستم لالایی و قصه شب عشقام رو براشون بخونم...عوضش خیلی خوب ازم پرستاری کردند.وقتی می خوابیدم دیگه جفت پا نمی رفتن روی مبل، از رو میز نمی پریدن رو سر و کول هم، رقص پای تکواندو تمرین نمی کردن تو اتاق و حتی غذاشونو خودشون گرم می کردن می خوردن...تازه از تو هال همش صدای "هیس هیس مامان خوابه" می شنیدم.فردا برای ناهار باقالی پلو با پنیر و ماست و خیار و دوغ محلی باید آماده کنم.یادمه همیشه مامان می خواست خوشحالم کنه ناهار اینو درست می کرد...