بلاگستانی ها

وبلاگ، مجموعه ای از کلمات است که به فراخور افکار و ذهنیات نویسنده در قالب یک یا چندین پست انتشار می یابد.وبلاگ گنجینه ای عظیم از خُلق و خوی، رفتار، خاطرات، عواطف و عادات نویسنده است.همچنین وبلاگ و بخش مهم و تاثیرگذار آن یعنی "کامنت"، سهم شگِرفی در ایجاد ارتباط و احساس مشترک در افراد وبلاگ نویس دارد.تعداد معدودی از این افراد در قالب کامنت با یکدیگر حول محور "وبلاگ خوبی داری"، "به منم سر بزن"، "لینک شدی"، "دنبالم کن"، "دنبالم نیا اسیر میشی"، "دنبالم کن، دنبالت می کنم" و "دوست ندارم دنبالت کنم پوکرفیسِ کامل" صحبت می نمایند.گاهی کار به خواهش و تمنا نیز می کشد و وبلاگ نویس نماها به جانِ وبلاگ نویس های واقعی افتاده، از آن ها کامنتِ زور، بعضا لینک مستقیم در پیوندها، تبلیغ وبلاگ و یا حتی پست های خویش را خواستارند.این افراد همه جا حضور دارند و در صدد بالا بردن میزان بازدید و کسب مجوز ورود به جرگۀ افرادی که به اصطلاح غول وبلاگ نویسی هستند، می باشند.در این بین افرادی نیز می باشند که با نام مستعار یا اصلی خویش به فعالیت های سازنده مشغول اند.آن ها اغلب از عشق و دوستی، خانواده، بچه، تغذیه، آشپزی و بعضا درس و مسائل تحصیلی صحبت می نمایند.

وبلاگ نویس ها یک نیمۀ گمشده دارند.گاهی آن را در وجود یک وبلاگ نویس مذکر یا مونث می یابند.و اینطور می شود که زیاد به هم سر می زنند و اینطورتــــــــر می شود که به محضِ خلقِ یک پست جدید، نیمۀ گمشده با سرعت نور خود را به وبلاگ مورد نظر رسانیده و به تولید کامنت اقدام می نماید.گاهی تعداد کامنت ها از انگشتان یک دست یا بعضا دو دست فراتر نمی رود و گاهی تعداد آن ها رکورد عظیمی محسوب می گردد که برای صاحبِ وبلاگ مایۀ فخر و مباهات می باشد.

افراد وبلاگ نویس را می توان به دو دستۀ مهره مار داران و مهره مار نداران تقسیم نمود.دستۀ اول شامل کسانی می شود که با زبان خوش مار را از لانه اش بیرون می کشند.این افراد قدرت بالایی در بازی با کلمات و جلب نظر مخاطب دارند و اغلب دوست داشتنی و محبوب عموم هستند و سیل عظیمی از وبلاگ نویس ها همانطور دنبالشان راه می افتند و فِرتی لینکشان می کنند.بعضا دیده شده که این افراد همشهری نویسنده، مزرعه دار، ساکنین شمال کشور، شمال دوست، عشقِ رشت و یا از اقوام و دوستان نویسنده می باشند.و اما دستۀ دوم، مهره مار نداران افرادی بشدت مهربان هستند اما حیف بروز نمی دهند.آن ها در ازای یک کامنت دو خط تشکر می نمایند.البته قابل ذکر است که افرادی نیز در میانشان پیدا می شود که اعصاب درستی نداشته و پاسخ خوانندگان را نمی دهند.بستن درب جعبۀ کامنت نیز عمومیت دارد و افراد هر دو دسته ممکن است برای مدت کوتاه یا مدیدی بدان روی بیاورند.قسمت زیبای ماجرا اینجاست که وبلاگ نویس ها در نبود یکدیگر و عدم ثبت پست جدید توسط دوستشان، اظهار دلتنگی می نمایند.در آن ایام و در هر ساعت از شبانه روز اگر از هر نقطه از بلاگستان رد شوی، محبتِ ساطع شده از وبلاگ های مورد نظر تمام وجودت را در بر می گیرد.هم اکنون به ذکر نمونه هایی مبنی بر صدق گفتار خویش می پردازم...خانۀ من.....عقاید یک رامین

زمانی که یک وبلاگ نویس ناپدید می گردد، دوستان او ایمیل و یا شماره گوشی اش را (البته اگر داشته باشند) نشانه می گیرند و سعی می نمایند از علت ناپدید شدنش آگاه شده، آنگاه خیالشان آسوده گردد.عده ای بخاطر مصیبت وارده محیط بلاگستان را ترک نموده و به اصطلاح وبلاگ نویسی را بوسیده و کنار می گذارند.و عده ای همچنان به تولید پست و کسب کامنت ادامه می دهند.

زندگی وبلاگی زندگی عجیبی است.به گفتۀ یک فرد بسیار منطقی، "آدم ها در فضای مجازی یک روز هستند و یک روز نیستند." اما به نظر شخص نویسنده، وبلاگ نویس ها در غم هم غمگین و در شادی هم خوشحال می شوند.محال است وبلاگ نویسی را پیدا نمایی که از سفر برگردد اما دلش برای وبلاگ و بلاگستان و ساکنان این منطقه تنگ نشده باشد.به گمانم همۀ آن ها عاشق اند.نه "یک" نفرشان، که نویسنده او را خردادی می نامد، بلکه همه شان با عشق می نویسند و دوست دارند که با عشق خوانده شوند.آن ها در حین انجام مسئولیت وبلاگ نویسی ممکن است پدر ، مادر و یا سرباز  شوند و اینچنین دریـــآیی از خاطره را به دل های دوستانشان روانه سازند.

و در پایان الهی که سایۀ تک تک شان از سر بلاگستان و اهالی اش کم نشود...آمین :)